Z bólem serca donoszę, że wczoraj ok godz 16.30 musiałam pomóc odejść Mili za Tęczowy Most. Z jej nóżką po operacji usunięcia wznowy gigantycznego nowotworu pod łopatką było źle. Operacja była 2 tyg. temu w MV. Mała miała porażoną kończynę-dr Kasia Kacprzak przy operacji najwidoczniej przecięła jej jakiś nerw. Z tego powodu kończyna była wiotka, Mili jej nie czuła, nie mogła już na niej stać i przez tydzień po operacji była zimna. Zaczęliśmy rehabilitację- lasery, masaże. Od początku brała leki na poprawę ukrwienia tej nóżki. Nie mam pretensji do dr Kasi- robiła co mogła żeby ją uratować, a guz był ogromny.Wcześniej nie można był zrobić operacji, gdyż stan Mili ciągle był niestabilny-wieczne antybiotyki, zapalenia pęcherza i pododermatitis tej właśnie łapki z ropą i stanem zapalnym kości. Łapka zaczęła obierać się z naskórka, tworzyła się żywa rana, ciągłe opatrunki, które się zdzierały itd. 3 dni temu zauważyłam, że 2 paluszki jej skamieniały. Dr Kasia kazała mi obserwować łapkę i gdyby doszedł następny palec- znaczy, że doszło do martwicy z powodu niedokrwienia i trzeba amputować. Dzień później doszedł następny palec i taka kamienistość już na nadgarstku. Wczoraj od rana byłam bardzo zdenerwowana, bo już czułam, że nie przywiozę Mili żywej. Na wizycie u lekarza potwierdziły się moje największe obawy-martwica z niedokrwienia z powodu uszkodzenia nerwów. Nie było co amputować, za daleko to poszło. Dodatkowo Mili już jedną łapkę miała amputowaną. Nie mogłam pozwolić jej cierpieć. Niby nie czuła tej łapki, ale nie mogła chodzić, tylko leżała na swoim posłanku od 2 tyg. Podjęłam jedyną możliwą decyzję-eutanazja. Dr Kasia i dr Kasia w Szczecinie potwierdziły, że to właściwy moment. Trzymałam ją na rękach do samego końca. Zasnęła spokojnie.
Przeżyła 6 lat i ok 9 mies. Mogła żyć jeszcze gdyby nie ten rak. Ale już wczoraj, pierwszy raz w jej życiu widziałam w jej oczach zmęczenie.
Kiedyś się bałam, że nie będę umiała podjąć decyzji czy to już ten moment. Wczoraj wiedziałam, że z miłości do niej muszę pozwolić jej odejść właśnie teraz. Odeszła cicho, spokojnie i szybko.
Skończyła się walka, skończył się pewien etap. Co chwilę patrzę na zegarek i chcę się zerwać, bo przecież już tak późno, trzeba ją nakarmić, podać leki...Potem sobie uświadamiam, że już nie trzeba.
Tak bardzo ją kochałam i dalej kocham. Tak strasznie za nią tęsknię. Razem z nią odeszła część mnie. Walczyłyśmy ramię w ramię 28 miesięcy, codziennie. 28 miesięcy karmienia karmą ratunkową, podawania leków kilka razy dziennie, drżenia o jej zdrowie, jeżdżenia na kolejne operacje do Warszawy. Dużo przeżyła-płukania pęcherza, podwójną operację amputacji części łapy, sterylizację z powodu cyst, 2 usunięcia kamienia z cewki moczowej, 3 razy usuwanie nowotworu złośliwego spod łopatki i jednego raka na sutku.
To była moja największa świńska miłość, już więcej takiej nie będzie. Wszyscy lekarze mówili, że ona była wyjątkowa, jedna na milion i najdzielniejsza. Ze wszystkich opresji wychodziła zwycięsko.Pocieszam się tylko, że ona już nie cierpi i że udało jej się dożyć sędziwego wieku.
Zostałyśmy z Pianką same.
Czekaj na mnie maleńka, kiedyś się spotkamy
Aż ciężko mi było doczytać do końca... 
