Gdy miałam kilka lat rodzice kupili świnkę, ostrzegali mnie, że jeśli nie będę myła rączek po kontakcie ze zwierzęciem to ją oddadzą. Nie wierzyłam im ani przez chwilę - członka rodziny się przecież nie oddaje. A jednak zwierzątko wróciło do sklepu.
Byłam tak mała, że nie mogę sobie nawet przypomnieć jak wyglądała ta świnka (na pewno samiczka, bo w kilka dni po przyniesieniu ze sklepu pojawiło się dodatkowych 8 świnek!), ale bakcyl pozostał do dziś. Jeszcze nie mam drugiej, a już rozglądam się za trzecią. 
bo jak mnie nie było to ona ją karmiła, dziadek też się brzydził ale jak uciekła im to ją łapał najdelikatniej jak mógł, bo przecież wnuczka mu nie wybaczy jak coś się jej stanie 
babcia z czasem bywała przyłapana nad rozpływaniem się z zachwytów nad myszką. Myszoskoczka kilka lat później o dziwo pozwolono mi zatrzymać, chyba sama byłam w szoku.. Za to nigdy nie zgodzono się na kompana dla niego, więc miało to i swoje minusy. Moja mama i brat są silnie uczuleni i to był powód braku zwierząt w domu. Jak przyniosłam myszoskoczka mieliśmy świnkę morską ale było powiedziane, że to oficjalnie świnka mamy a ja koniecznie chciałam swoje zwierzę. Taki ze mnie typ, że zawsze mi mało 
Teraz mogę mieć co chcę w domu i najchętniej bym całe mieszkanie wypełniła zwierzakami ale staram się zachować zdrowy rozsądek 
