Ze mną był niecałe pół roku. Był świnką raczej spokojną, wręcz nienawidził chodzić po panelach, ale przytulał się do mnie więcej niż wszyscy inni razem wzięci. 
Pierwsza wizyta kontrolna u lekarza
W sobotę późnym wieczorem (28.06.2014) Tofik nagle przestał jeść. Mrużył oczka, był osowiały. Następnego dnia zauważyliśmy, że się nie wypróżnia. Zabraliśmy go do weterynarza, który stwierdził, że to silne wzdęcia. I tak niedziela spędzona była na podawaniu leków, głaskaniu, przytulaniu i masażu brzuszka. Następnego dnia, widząc małą poprawę, ale jednak nie taką jaka rzeczywiście byłaby oczekiwana, znów zabraliśmy go do lekarza. Dostał antybiotyk, myśleliśmy, że to świnkowy układ pokarmowy robi nam ni z tego ni z owego psikusa. Zauważyłam jednak, że Tofik bardzo chciał jeść, próbował gryźć i przełykać, ale w ostateczności upuszczał jedzonko i rezultacie kwiczał z głodu. Bardzo wzbraniał się przed strzykawkami z karmą ratunkową i lekami.
Wczoraj nasunęła mi się myśl, że może to jednak zęby. Udałam się do lekarza po raz 3. Okazało się, że świniak miał pełno karmy w pyszczku i nie umiał już przełykać jedzenia. Pani doktor karmę wyciągnęła z pysia. Zostawiłam go na obserwacji. Był przestraszony. Obiecałam mu, że wrócę po niego o 18. Gdy przyszłam - już go nie było. Miał wielkiego guza na wątrobie, który pękł. Najprawdopodobniej Tofiś się z nim urodził. Ale chyba bardzo nie cierpiał. Pogruchiwał i tulił się nawet w ostatnich, ciężkich już godzinach swojego życia.
Trochę długi post, aczkolwiek Maluch był i jest dla mnie tak ważny, że nie umiałabym napisać o tym wszystkim krótko i zwięźle. Bardzo mi go brakuje. Mam nadzieję, że teraz jest mu lepiej.
