CAVIARNIA

Witajcie mam wielki problem miałem w swoim życiorysie 5 świnek teraz posiadam dwie Zuzie ma już około 5 lat staruszka ^^ około półtora roku temu dokupiłem jej przyjaciela Grunia. Problem tkwi w tym że nie moge jej oswoić próbowałem przekupywać ją ogórkami sałatą i czym tylko sie da nie chce dać mi sie głaskać ucieka boi się wyciągania z klatki. Jak puszczam razem Zuzie i grunia to wielka wojna on podchodzi do niej stara sie do niej Podwalać wchodzi jej pod brzuszek itp ale ona sie nie daje gryzie broni sie jak tylko podchodzi słychać zgrzyt zębów a u niego wielkie zadowolenie oczywiście . I moje pytanie brzmi czy jest szansa po tak długim czasie na oswojenie świnki i czy da sie je jakoś pogodzić, dodam że mieszkają w osobnych klatkach chociaż kupiłem 1m klatkę i miałem zamiar je umieścić razem ale wolałem nie ryzykować bardzo mnie to smuci jak biorę go na ręce a on zaraz się wyrywa ucieka możliwe że zuzia jest zbyt stara żeby zaakceptować inną świnkę ??
pozdrawiam wieloletni miłośnik prosiaczków <3
p.s mam także problem z głaskaniem tej świnki jest długo włosa (a zawsze miałęm gładkowłose) i nie mam pojęcia jak ją głaskać włosy ma rozpuszczone we wszystkie strony na głowie wielką grzywe :O

/Przeniosłam do odpowiedniego działu, admin.

Sama

Mam pomysł jak to możesz zrobić.Przenieś je do terenu które OBIE świnki nie znają, daj im tam jedzenie i obserwuj WAŻNE BY NIE BYŁO RAN w takim przypadku szybko rozdziel świnki i próbuj dalej co jakiś czas choć jest mała szansa że oswoisz z inną "świnke samotną przez całe życie..."Ale zawsze jakaś jest próbuj. A co do wieku to raczej to nie ma znaczenia prędzej chodzi o charakter/usposobienie świnki zawsze jedna jest dominująca a reszta będzie schodzić z drogi.

Witam, mam problem z oswojeniem swinek. Kupiłam dwie swinki pod koniec grudnia wiec sa u nas ok 2 miesiecy. Chmurka od poczatku byla strasznie plochliwa, natomiast Tęcza byla spokojna i kontaktowa. Po dwoch tygodniach oswajania Tęcza zaczęła byc bardziej plochliwa. Uciekala kiedy dawalam jej jedzenie. Chowala sie w kryjowce i tak siedziala. Mam wrazenie ze nauczyla sie tego zachowania od Chmurki ktora pomimo naszych staran w ogole nie zmienila swojego zachowania. Nadal ucieka i nie daje sie wyciagnac z klatki nawet do sprzatania. Czy macie jakies pomysly co w takiej sytuacji mozna zrobic? Moze rozdzielic je na jakis czas i sprawdzic jak reaguja osobno?

Hej, pozwolę się podpiąć pod wątek.
Od 2 tygodni mam 2 samiczki - historia standard, czyli kupione dla młodszej siostry mojej koleżanki, która szybko się nimi znudziła. Świnki niestety miały małą klatkę, słabą karmę a na dodatek po domu biegał pies podczas gdy miały otwartą klatkę. Po tym jak świnki trafiły w do mnie jedna z nich zadomowiła się już po 3 dniach i zachowuje się normalnie, jest bardzo ciekawska, sama się garnie na wybieg i na ręce. Problemem jest druga świnka, która jest bardzo wystraszona, nawet jak jest cisza i spokój. Na kolanach siedzi wystraszona i się nie rusza, tak samo na wybiegu. Reaguje na przytulanie i głaskanie chrumkaniem i śpiewaniem, ale niestety na tym koniec pozytywów. Jak ją zachęcić do aktywności? Niestety nie naśladuje swojej koleżanki, a w klatce siedzi w domku. Czy jej zachowanie może być spowodowane stresem, jakąś traumą? A może to objaw jakiejś choroby - czy powinnam ją zabrać do weterynarza?
Pierwszy raz jestem świadkiem takiego dziwnego zachowania u świnki i sama nie wiem co robić.

Mój współlokator kupił Miecia, bardzo piękny mężczyzna, ale strasznie lękliwy. Wystarczy, że ktoś przejdzie przez pokój, a on już ucieka po klatce. Da się go jakoś bezstresowo oswoić?

Odpiszę, gdyby ktoś kiedyś miał podobny problem co ja - okazało się, że po prostu świnka ma taki charakter - lubi siedzieć w domku, mało się rusza jak się kręcą ludzie w pobliżu ale jak nikogo nie widzi to wychodzi. Myślę, że jej zachowanie było też podyktowane tym, że w domu z którego je zabraliśmy był pies, teraz w domu bez innych zwierząt normalnie się zachowuje i nie jest już tak strachliwa.

Ja oswoiłem dwuletnią świnkę, którą dostałem "w spadku". Da się to zrobić, chociaż trzeba dużo cierpliwości