ciężka decyzja, ale wiem, że słuszna. Nie powiem, że nie mam momentów, że patrzę na nią i nie potrafię sobie wyobrazić tego momentu. Szczególnie jak zajada ze smakiem wszystko.. Jednak to co się dzieje w jej brzuszku, bulgotanie, przesuwanie się i to co czuć w omacywaniu przekonuje mnie do tego, że decyzja jest słuszna.
Już nie wiem nawet jak ja mam te ostatnie chwile z nią spędzić.. na rękach ją mieć, dać jej spokój, dawać do jedzenia wszystko o czym może sobie tylko zamarzyć, robić tysiące fotek..
cokolwiek nie robię wydaje mi się to za mało..
siedzę i patrzę co wyczyniają.. wyciągam ją i niucham myśląc, że jeszcze chwila i już nie będę mogła jej niuchać, czuć ciepełka jej ciałka.
ehh
normalnie zawsze walczę do końca.. zawsze.. ale tu nie ma jak walczyć..
ostatnio zdarzają się takie widoki..
(tam z tyłu w jamce jest Fifi.. dziewczyny kiedyś nie mogły jeździć nawet w jednym transporterze bo były awantury
mogę wszystko.. nawet jeść z tyłeczkiem w karmniku
uśmiech proszę
Uwierz mi jednak, że bezsilność wobec agonii cierpiącego zwierzęcia jest najgorszym z doświadczeń opiekuna. Niewybaczalną rzeczą jest torturowanie przez wydłużanie życia, bo obraz tych ostatnich chwil pupila będzie Ci już zawsze towarzyszył... Wtedy pojmuje się istotę eutanazji... Wierzę, że jest Ci teraz bardzo ciężko, ale uwierz - czasem to najlepsze wyjście... 
straszny widok.. spakowałam ją, zadzwoniłam do Zwierzyńca, że jadę i ruszyłam w drogę. Trafiła od razu do inkubatora i na badania. Nic w sumie nie wykazały (P już śmieszkuje jak mnie widzi) ale pierwsze podejrzenie padło na serce ze wgl. na jej wiek, więc czeka nas wizyta u kardiologa. Późnym wieczorem na szczęście się ożywiła.
