Ostatnio walczyliśmy ze spuchniętą łapką, paskudne pododermatitis.. Łapka była nadal opuchnięta, ale powoli się goiła. We wtorek nastąpiło gwałtowne pogorszenie. Nie chciała jeść, nie miała siły łebka podnieść. Czuwaliśmy przy niej całą noc. Przeżyła tę piekielną noc. Rano tylko popiła troszkę. Pojechaliśmy do weta w Brodnicy. Nie było już dla niej ratunku...Cierpiała i to było widać.
Była świnką kochaną, taką ludzką. Świnki w klatce ok, ale zawsze mieliśmy wrażenie, że to my jesteśmy dla niej najważniejsi. Zawsze się tak kładła w kojczyku, w norce, żeby mieć na nas oko. Rano to ona pierwsza mnie witała, gryząc pręty i wściekała się - czemu tak późno, jest już 5...Uwielbiała się wtulać w szyję - mogła tak leżeć godzinami. Będzie jej nam bardzo bardzo brakować.
Ale teraz musimy skupić się na opiece nad Loczkiem i Zosią. Widać, że są nieswoje, siedzą obok siebie, chodzą za sobą. Czas leczy rany.. Ale ból pozostaje na zawsze.
