CAVIARNIA

Inka jest u nas już prawie rok. Razem z Beatką zabraliśmy je na wizytkę kontrolną do dr Jakuba Ruszkowskiego z Uniwersyteckiego Centrum Medycyny Weterynaryjnej. Z przebiegu wizyty jak i moich doświadczeń dotychczasowych wygląda na to, że dr Ruszkowski zna się na świnkach (a przynajmniej sprawa takie wrażenie na tle różnych lekarzy). Jest też bardzo cierpliwy w stosunku do nie zawsze współpracującego prosiaka.
Ale wracając do Inki - badanie przez dr nie wykazało żadnych nieprawidłowości. Ząbki są idealnie proste, jak od linijki zrobiliśmy też dodatkowe badanie krwi i wszystko wyszło elegancko. Inka, mimo początkowych perturbacji tutaj opisanych, obecnie jest okazem zdrowia
A sama Inka po prawie roku - no jest to Prosiak wyjątkowy (jak pewnie każdy). Jej pasją jest poszukiwanie możliwych dróg ucieczki z wybiegu. Jest też niezwykle sprytna względem swojej koleżanki Beatki. Bardzo szybko zjada swoją porcję, podchodzi do Beaty i patrzy na nią dziwnym wzrokiem. Beata zawsze prędzej czy później nie może takiego stalkingu znieść i próbuje pogonić Inkę. Pogoń ZAWSZE wygląda w ten sposób, że Beata biegnie za Inką, a Inka... szybko skręca i kradnie jedzenie Beaty
Poniżej dwie fotki - Inka na hamaku (uwielbia) oraz Inka z wywaloną do przodu nóżką

Świetne wieści!

Ciesze się, że u dziewczyn wszystko dobrze, że są zdrowe, grubiutkie i szczęśliwe Miło mi również słyszeć, że kolejna osoba trafiła na dr. Jakuba i jest zadowolona z jego pracy.
Piękna jest ta Twoja Inka, podobna na mojego tymczaska Carbona. Kto wie, może to jej jakiś daleki krewniak?

Inka 23 lutego przeszła w Uniwersyteckim Centrum Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu operację - sterylizację. Wszystko udało się bez problemów. Początkowo trochę nie chciała jeść, ale jak spędziłem kilka godzin z ogórkiem przed nosem, to zaczęła. Szwy zdjęła sobie sama
W tej chwili na brzuchu jedyny ślad to zrastające się po lini włosy, poza tym nic nie widać.
Po 5 dniach izolacji gdy wróciła do klatki z Rupertem... zaczęli się bić. Na szczęście rozeszło się po kościach

Ina razem z kumplem Rupertem, z powodu alergii opiekunów, wrócilła z domu stałego do tymczasowego
W weekend zrobię małżeństwu jakąś ładną sesje zdjęciową i napisze kilka słów.

Szkoda, że wrócili..
Będę trzymała mocno kciuki za nowy dom.

Ina wraz z kolegą Rupertem jest ponownie do adopcji. Została przebadany przez weterynarza i mimo wcześniejszych problemów zdrowotnych, o których można przeczytać w komentarzach w tym wątku, miała wszystkie parametry w normie i nie przyjmuje żadnych leków. Inka jest odważną świnkom, lubi kontakt z człowiekiem i bardzo go potrzebuje. Z miłą i głośną chęcią prosi o jedzenie, które bez problemu bierze z ręki. Są pewnie trudności przy wyciąganiu jej z klatki, natomiast na kolankach jest spokojna - daje i chce się głaskać. Widać, że Ina jest przywódcą stada i ustawiła sobie Ruperta - czyli standardowe małżeństwo Rupert schodzi i ustępuje jej miejsca na polarkach - leży obok, pilnując jej, kiedy Ina jest szczęśliwie rozłożona na hamaku, czy w tunelu. Inka i Rupert są świetnie zgraną parą, dlatego bardzo bym chciała żeby znaleźli wspólny dom.


Link do wątku Ruperta: viewtopic.php?f=98&t=8955&p=488101#p488101

Trzymamy mocno kciuki za Inę i Ruperta oby jak najszybciej znaleźli nowy domek:)

Z tej strony Ania, do niedawna opiekunka Inki i Ruperta. Decyzja o oddaniu świnek była dla nas ogromnie trudna, szczególnie dla mnie, bo to ja na co dzień się nimi opiekowałam. Niestety sytuacja pandemiczna spowodowała, że w zeszłym roku Konrad musiał zaprzestać procesu odczulania. To było najprawdopodobniej przyczyną tego, że w tym roku jego alergia wziewna wróciła ze zdwojoną siła. Nie mógł w domu praktycznie oddychać. Nie pomagały ani leki doustne ani wziewne. Taka silna reakcja była przede wszystkim na siano, a wiadomo że świnki siano muszą mieć. Dlatego po bardzo długich przemyśleniach, kilkukrotnych zmianach decyzji, zdecydowaliśmy się zwrócić do stowarzyszenia o pomoc w znalezieniu nowego domku dla naszych milusińskich.
W tym miejscu chciałabym napisać kilka słów o wspaniałej parce

Inka - oficjalnie Ina, przez nas zwana Ineksonem. Była u nas od sierpnia 2017. Od pierwszego dnia żywiołowa, pewna siebie, ciekawska, nieznająca uczucia strachu najpierw rok dawała popalić Beatce (*), a od 3 lat Rupertowi. Niekwestionowany król klatki. Bardzo sprytna - na Beatce potrafiła wywrzeć taką presję psychiczną samym wzrokiem, że ta zostawiała właśnie konsumowany smakołyk, który od razu padał łupem Inki Śmialiśmy się, że jest niezniszczalna. Pierwszego dnia u nas w wyniku nieudanego łączenia z Beatą skończyła z naderwanym nosem ostatecznie udało się go uratować. Kilka miesięcy później wyrwała się przy wkladaniu do klatki i uderzyła nogą w pręty - złamała jedną łapkę. Też wyszła z tego obronną ręką. Zdarzyło się jej też nadgryźć kabel od przedłużacza - oczywiście bez żadnych konsekwencji. Ten sam kabel za to gdy odkryłam robotę Inki popiescil mmnie prądem. Zimą 2020 przeszła sterylizację również bez żadnych komplikacji. Moim zdaniem ma po prostu więcej żyć niż kot. W duecie z Rupertem tak jak wspomniała Aneta to ona gra pierwsze skrzypce - pierwsza jest przy jedzeniu, pierwsza kończy, pierwsza kradnie. Z ciekawostek pielęgnacyjnych mogę napisać, że na jednej z tylnych łapek ma tak czarne paznokcie, że ich obcinanie to rosyjska ruletka.

Rupert - z nami był od lipca 2018. Od początku spokojny, wycofany. Zazwyczaj ustępuje Ince we wszystkim co jest możliwe. Chociaż zdarzają mu się przebłyski męskości np w walce o ostatni listek pietruszki. Amator hamaczka i zostawiania na nim bobkowych śladów. Ma piękną długą sierść, którą trzeba regularnie obcinać w okolicy kuperka, inaczej zaczyna zbijać się w strąki. Niestety taki zabieg obcinania jest przez niego bardzo nielubiany i przez to długo trwa.

Widzę teraz, że o Ince wyszedł mi elaborat w stosunku do tego co napisałam o Rupercie. Inka jest po prostu bardzo barwną postacią, a Rupercik spokojnym typem, który się nie wychyla

Obie świnki są też zaprawione w kontaktach z małymi dziećmi (posiadamy dwie sztuki ). Oczywiście bez jakiś zbyt bliskich relacji, to była raczej przyjaźń zza krat. Starsza córka uwielbiała codziennie rano podawać prosiakom śniadanko

Nie wiem czy ktoś w ogóle dobrnie do końca tych moich wypocin, ale w razie jakichkolwiek pytań o prosiaki z chęcią na nie odpowiem. Ich dobro bardzo leży mi na sercu

Rupert z inką w nowym domu