CAVIARNIA

to jak dla mnie...ehhh....takie sesje codziennie
Bardzo miło patrzy się na czteropak, w jednym, nie nagryzionym kawałku.

Mmm, szałas musiał być pyyszny! Kadetki widzę się spisują?

Kati, co się stało?

Dawno mnie u Was nie było ale nadrobiłam wszystko
Hmmm może moje wyślę do Ciebie na przeszkolenie wojskowe?

PS w którymś wątku przeczytałam, że rwiesz trawę ręką - ja zawsze ścinam nożem. Rach-ciach i cała torba trawy

Ta fotka z poidłem....ekstra ujęcie (chociaż nie mogę i muszę napisać, ale niech mnie nikt nie zabije, to wygląda jakby prosiak był futrowany przez rurkę.....nie bijcie... )
I foteczka nr 3 z grupy ´´odpoczynek´´....mmmmm....rozczapierzone paluszki

Martuś, ostatnio poszłam z nożyczkami
Laseczki, uszy mnie nie piekły.Widocznie, jak ktoś dobrze wspomina to nie ma skutków ubocznych.
Kadetki są na medal, pomyślę nad jakimś odznaczeniem.
A u mnie..A no jak coś wam mówi skrót PTSD, to jestem jego posiadaczką Niby zaleczony, ale czasem się odezwie, w moim przypadku nerwicą lękową - czyli napadami lęku...Tak na pstryk, bez powodu. Człowiek czuje się wtedy jakby zaraz miał umrzeć, zawał albo takie tam. Polega to na tym, że organizm bez powodu uruchamia tryb: "Uciekaj albo walcz" wywala do krwioobiegu całą adrenalinę, jaką ma w zapasie.. Fizycznie nie grozi to niczym, ale psychicznie
Tak się dzieje, jak człowiek miał jakieś traumatyczne, zagrażające życiu doświadczenia. Nie każdy oczywiście, ale mnie to dopadło 3 lata temu i lubi czasem wrócić w wielkim stylu

Asita, dobrze, ze takie skojarzenie Miałam przez chwilę inne..

katiusha pisze:Asita, dobrze, ze takie skojarzenie Miałam przez chwilę inne..

nie będę pytać, jakie.....

Katiusha, mój M. miał nerwicę i właśnie (na szczęście....)w środę i dzie na ostatnią wizytę to psychiatry.... 2 lata na prochach... U niego to była wersja ´´uciekaj´´... Nic fajnego...ani dla niego ani dla mnie. Mam nadzieję, że coraz rzadziej Ci się te napady będą przydarzać

Dzięki za kciuki.Czyli jesteś "w temacie". Mało mnie już takie jazdy ruszają, bo wiem, co się dzieje, ale pierwsze pół roku wizyt na pogotowiu bo "umieram" - nie polecam nikomu Teraz mam takie doraźne prochy, po których luz i kocham cały świat Jak wezmę, to fajnie, ale generalnie mam wtedy zawias i hibernuję się Rzadko już tak bywa, ostatnio pół roku temu, oby rzadziej

Trzymaj się Katiusha Mam nadzieję, że to jednak Ci przejdzie... Ja ostatnio też czułam się kiepsko... Nie mam stanów lękowych, ale wykańcza mnie stres w pracy Ostatnio poszłam z tym nawet do lekarza, bo rozpłakałam się w pracy i pomyślałam, że dłużej tak być nie może...

Zdjęcie z odpoczynku jest super Taka kochanka minka

a jeśli chcecie wiedzieć to ja też miałam takie stany, dosc długo byłam na prochach, chodziam do psychiatry, Tak na mnie odbiło się zycie, rozstanie z wieloletnim partnerem, operacja usunięcia nowotworu , a po tym tycie... 30 kg, patrzec nie mogłam na siebie (zresztą do tej pory nie mogę) - skończyło się początkami depresji. Stany lękowe- okrony lek, w dole brzucha, gardle, zimno , i uczucie jakbyś miała gdzieś odlecieć... znam to katiusha. oj znam....
tak widzisz Kochana rozumiem Cie bardzo dobrze
teraz u mnie lepiej- i to między innymi dzięki tym wspaniałym małym stworkom z sierścią i... bez

Jolka... Masz rację... Czasem zdarza mi się wracać do domu po pracy, kiedy TŻ ma akurat popołudniową zmianę... Wtedy przytulam chłopców i świat choć na chwilę znów staje się kolorowy